تیم جدید از زیردریایی رباتیکی استفاده کرد که با کابل کنترل می‌شد تا بمب را مستقیما با چتر نجاتش بگیرد و بالا بکشد. بمب در درون پوشش خود جابه‌جا شده بود، بنابراین از روش معمول نمی‌شد آن را خنثی کرد (ازطریق درگاه مخصوصی که در کنار آن قرار دارد)، درنتیجه، ماموران مجبور بودند برشی را در سلاح هسته‌ای ایحاد کنند. مایرز می‌گوید: «ایجاد سوراخ در بدنه بمب هیدروژنی بسیار دلهره‌آور و اعصاب خردکن است. اما آن‌ها برای این کار آماده بودند و آن را انجام دادند.»
معمای باتلاقی
سه بمب گمشده‌ی ایالات متحده هنوز هم با وجود تلاش‌های مختلف بازیابی نشده‌اند. با‌این‌حال تصور می‌شود خطر انفجار هسته‌ای آن‌ها کم باشد. برای درک چرایی این امر بد نیست با نحوه عمل بمب‌های هسته‌ای آشنا شوید.
در سپتامبر ۱۹۰۵، آلبرت انیشتین ایده‌ای را ارائه کرد که به معروف‌ترین معادله جهان تبدیل شد. معادله (E = mc2) یا انرژی برابر است با جرم جسم ضرب در مجذور سرعت نور. این بدان معنا است که هر اتمی که جهان را می‌سازد، می‌تواند به انرژی تبدیل شود و برعکس. اگر راهی برای تبدیل ماده به انرژی پیدا کنید، نتیجه‌ی آن آزادشدن انرژی بسیار انفجارآمیز خواهد بود و این همان فرایندی است که انرژی خورشید درجریان آن تولید می‌شود.
سی و چهار سال بعد، انیشتین به فرانکلین روزولت، رئیس‌جمهور ایالات متحده، نامه‌ای نوشت و به او هشدار داد که نازی‌ها می‌خواهند تئوری او را به سلاح تبدیل کنند. بقیه ماجرا هم مشخص است. پروژه منهتن به سرعت شکل گرفت و در سال ۱۹۴۵ ایالات متحده اولین سلاح هسته ای خود را رها کرد.
بمب‌های مورد استفاده روی شهرهای هیروشیما و ناگاساکی ژاپن از نوع اتمی بودند. این بمب‌ها شامل شکافت هسته‌ای بودند که در آن ذرات زیراتمی پرانرژی (نوترون‌ها) به عناصر رادیواکتیو بزرگ و پایدار کوبیده می‌شوند. سپس این عناصر ناپایدار می‌شوند، از هم می‌پاشند و به عناصر کوچک‌تر شکافته می‌شوند.
واکنش توصیف‌شده مقادیر عظیمی از انرژی و همچنین نوترون های بیشتری آزاد می‌کند و موجب می‌شود اتم‌های دیگر نیز شکافته شوند و درنهایت واکنش زنجیره‌ای عظیم و افسارگسیخته‌ای به راه می‌افتد. اولین باری که بمب‌های اتم آزمایش می‌شدند، دانشمندان درمورد توقف واکنش اطمینان نداشتند و فکر می‌کردند ممکن است جهان را نابود کند.
برای دستیابی به شکافت هسته‌ای، بمب‌های اتمی معمولا ابزاری شبیه تفنگ داشتند که گلوله‌ای توخالی از مواد رادیواکتیو مانند اورانیوم ۲۳۵ را به داخل اورانیوم ۲۳۵ بیشتر شلیک می‌کرد یا از مواد منفجره مرسوم برای فشرده کردن اتم‌های پلوتونیوم ۲۳۹ استفاده می‌کرد و موجب می‌شد که آن‌ها به جرم بحرانی برسند تا نوترون‌ها شلیک شوند و واکنش هسته‌ای زنجیره‌ای را آغاز کنند.
در هیروشیما و ناگاساکی، این سلاح‌های اولیه کیلومترها زمین را با خاک یکسان کردند و صدها هزار نفر را کشتند. برخی از قربانیان در منطقه انفجار تبخیر شدند و برخی دیگر براثر سوختگی یا بیماری ناشی از تشعشات در طول روزها، ماه‌ها و سال‌های بعد جان خود را از دست دادند.
نظرات کاربران