در گذشته‌های دور، ساکنان برخی محله‌های قدیمی تهران، کشاورزان یا باغدارانی باصفا بودند که بی‌سر و صدا، کار خودشان را می‌کردند و به‌دنبال روزی حلال، می‌کاشتند و درو می‌کردند و بعد از خدا، به‌خودشان و دیگران روزی می‌رساندند. 

به گزارش همشهری‌آنلاین، اما وقتی پای شاهان و درباریان به این محله‌ها باز شد، همه‌چیز تغییر کرد و زندگی عادی مردمان آن دیار عوض شد و به جای آنکه تاریخ، حکایت مردمان زحمت‌کش آن محله‌ها را ثبت کند، رد شاهان را گرفت و تنها از ماجرای کاخ‌ها و عمارت‌های مجللشان، حیرت کرد. 

رنگارنگ‌ترین خیابان تهران

یکی از این محله‌ها که به چنین دردی دچار شد، محله زعفرانیه بود؛ روستایی خوش آب و هوا در شمیرانات که تا پای شاهان به آن باز شد، دیگر کسی مردمان سختکوشش را ندید حالا در این محله قدیمی پایتخت، گشتی می‌زنیم و داشته‌هایش را با هم مرور می‌کنیم. 

تاریخش

زعفرانیه، تنها بخشی خوش‌آب‌وهوا از توابع شمیران بود و مردمانش خوش و خرم در کنار هم زندگی می‌کردند. مثلا یکی از بخش‌های آن، اسدآباد بود که انگار در آنجا زعفران می‌کاشتند و برخی می‌گویند به همین دلیل، به زعفرانیه معروف شد. تا اینکه محمدشاه قاجار، به‌خاطر گرمای تابستان‌های تهران، به آنجا چشم دوخت و دستور داد کاخی باشکوه در آنجا بسازند. اما دنیا به او وفا نکرد و قبل از اتمام کاخش درگذشت و پسرش آن را تکمیل کرد و نامش را کاخ محمدیه نامید. این عمارت، البته در اوایل حکومت پهلوی دوم، ویران شد، اما محله زعفرانیه را سر زبان‌ها انداخت و بی‌رویه، رونق داد. 

سعدآباد

دیگر بنایی که زعفرانیه را محل رفت‌وآمد درباریان و سفرا و وزرای خارجی کرد، مجموعه کاخ‌های سعدآباد است. بنای سعدآباد با ۱۸کاخ، از مهم‌ترین و زیباترین کاخ‌های ایران است که سنگ‌بنای اولیه آن در عهد قاجار گذاشته و دوره پهلوی اول و دوم تکمیل شد و وسعتی در حدود ۱۱۰هکتار دارد. این کاخ، اکنون به مجموعه‌ای فرهنگی و تاریخی تبدیل شده تا برگی از تاریخ ایران را به بازدیدکنندگانش نشان دهد و عبرتی باشد برای همه. 

موزه زمان

همین چند هفته پیش، مصادف بود با گشایش موزه تماشاگه زمان در محله زعفرانیه. موزه‌ای که در سال ۱۳۷۸در خانه‌ای قدیمی تاسیس شد و حالا هر آنچه از ساعت و زمان در دل تاریخ وجود داشته، به نمایش گذاشته است. این عمارت که با گچبری‌های هنرمندانه تزیین شده، عمارتی بود مربوط به زمان قاجار که بازرگان و صنعتگری نیکوکار به نام حسین خداداد آن را در سال ۱۳۴۲خرید و چون به هنر عشق می‌ورزید، بعد از تقویت بنا، آنجا را به‌دست هنرمندان و معمارانی چیره‌دست سپرد و این کار حدود ۱۴سال طول کشید. خداداد یک سال در این خانه ماند و بعد از انقلاب، ایران را ترک کرد. در این موزه هرآنچه مربوط به زمان است پیدا می‌شود و علاوه بر آن، ساعت‌هایی قدیمی از کشورهای اروپایی و آسیایی را هم می‌توان تماشا کرد. 

اکنونش

زعفرانیه به کوه‌های البرز و محله‌هایی چون ولنجک و محمودیه محدود است و اکنون تا دلتان بخواهد به‌جای درخت‌های بلند، در آن برج‌های بلند سبز شده که این ساخت و سازهای بی‌رویه، بافت کهن آن را از میان برده است.

منبع