پروژه “پنت‌هاوس گلپاد” در الهیه تهران، با رویکردی نوآورانه در معماری، دیوارهای سنتی را حذف کرده و با ایجاد یک “کوچه” در طبقه ۱۷، حسی از اتصال به زمین و خاطره‌های شهری را در فضایی مرتفع بازسازی کرده است.
زمین در حال آرامش است و هرچه بیشتر از آن فاصله بگیریم، بیشتر احساس تنهایی و ناامنی می‌کنیم. بنابراین، باید تا حد ممکن به آن بازگردیم و بدانیم که زندگی در ارتفاع، علاوه بر لذت و هیجانی که نیاز دارد، نیازمند خاطره و تجربه‌ی زمین است تا بتواند به ما آرامش بیشتری ببخشد.
به گزارش جهان مهماری، مهم‌ترین چیزی که با زندگی در ارتفاع از دست می‌دهیم، لمس زمین و عناصری است که ما را به زمین متصل می‌کنند؛ از لمس ماده و بوی دیوار حیاط گرفته تا… و نشانه‌ها؛ یعنی همان نام‌هایی که بر فضاها گذاشته‌اید. مکانی بود که به آن پنت‌هاوس می‌گفتند و پر از دیوارهای شکسته و فضاهای درهم ریخته بود؛ هویتش در هیچ جا شناخته نشده بود. ما نیز تمام نام‌ها و نشانه‌هایی که بر فضاها بود را برداشتیم؛ یعنی همان اتاق خواب، پذیرایی، نشیمن و غیره.
خاطره‌ی شهر
همیشه جذاب بوده است؛ مثلاً در تهران، از کوچه‌باغ‌های شمال شهر گرفته تا ساده‌ترین عناصر شهری و کوچه‌های باریک آجری در میانه‌ی شهر با پنجره‌هایی که بوی غذا می‌دهند، همه‌ی این‌ها مردم را به تهران متصل می‌کنند و با این‌ها می‌توانیم تهران را لمس کنیم.
بنابراین، ما تمام دیوارها را برداشتیم و آن را به یک سطح در ارتفاع (طبقه ۱۷) تبدیل کردیم. سپس اجازه دادیم فضاها خودشان را معرفی کنند. دو تراس جدا و دور از هم، یکی در شمال و دیگری در جنوب، را به هم متصل کردیم و این ارتباط به ما فضایی با دو شخصیت از بیرون ولی در عمق فضا داد؛ دیوارهای آجری کوچه به ما حسی از بیرون می‌دهند، جایی که می‌توانیم قدم بزنیم و گردش کنیم. خیلی جالب است، یک کوچه اما نه روی زمین، بلکه در ارتفاع؛ یک کوچه اما نه در بیرون، بلکه در وسط خانه. این کوچه فضاهای مختلف و نمایش‌های خانه را به هم متصل می‌کند و در طول خود کیفیت‌ها، حس‌ها و بوهای مختلفی دارد، درست مانند نمایش‌ها و فضاهای کنار آن. یک‌بار تلفنم زنگ نخورد؛ صاحب‌خانه گفت: برو به کوچه، آنجا سرویس هست.
بیشتر بدانید:
پنت هاوس
معماری
نظرات کاربران