با اینکه جانی دپ در سال‌های اخیر به لطف پرونده حقوقی پرسروصدایش با امبر هرد دوباره در کانون توجه قرار گرفت و با فیلم «ژان دو باری» (Jeanne du Barry) در جشنواره کن ظاهر شد، هنوز مشخص نیست که آیا واقعاً می‌تواند به‌عنوان یک ستاره جریان‌ساز در سینما بازگردد یا خیر. کارنامه‌اش ترکیبی است از شکوه و سقوط، استعداد و خود ویرانگری. این یادداشت، نگاهی دارد به مهم‌ترین لغزش‌های سینمایی او.

تولد ۶۲ سالگی جانی دپ فرصتی‌ست برای مرور مسیر پرفرازونشیب ستاره‌ای که روزی جهان را با یک نگاه خیره جک اسپارویی تسخیر می‌کرد، اما حالا بیش از آنکه به آینده سینما تعلق داشته باشد، بخشی از خاطرات آن است. 

The Lone Ranger (رنجر تنها) – ۲۰۱۳

بودجه‌ای بالغ بر ۲۱۵ میلیون دلار و فروش جهانی حدود ۲۶۰ میلیون دلار؛ نتیجه؟ ضرر سنگین برای کمپانی دیزنی. جانی دپ در نقش تنتو با گریم سنگین و جنجال بر سر تصاحب نقش یک بومی آمریکا، مورد انتقاد شدید قرار گرفت.

جان رید (آرمی همر)، یک وکیل که توسط گروه راهزنان زخمی می‌شود، به کمک سرخ‌پوستی مرموز به نام تنتو (جانی دپ) نجات می‌یابد و با نقاب و اسب سفیدش به قهرمانی تبدیل می‌شود که به دنبال عدالت در غرب وحشی است. فیلم بازسازی‌ای ضعیف از سریال کلاسیک بود که هویت روایی مشخصی نداشت.

Transcendence (تعالی) – ۲۰۱۴

فیلم تعالی تلاشی بود برای ورود به قلمرو علمی – تخیلی، با بودجه ۱۰۰ میلیون‌دلاری، اما فروش ناامیدکننده و نقدهایی منفی داشت. فیلمی که نه ایده‌اش خوب پرداخته شد و نه جانی دپ توانست حضور خاصی در آن نشان دهد. 

دکتر ویل کاستر (جانی دپ)، دانشمند هوش مصنوعی، در آستانه دستیابی به آگاهی ماشینی است. پس از ترور او، همسرش ذهن ویل را به یک کامپیوتر منتقل می‌کند. اما این آگاهی مصنوعی رفته‌رفته فراتر از کنترل می‌رود و به تهدیدی برای انسانیت بدل می‌شود. فیلم پر از ایده‌های فلسفی بود ولی پرداخت خام و بی‌احساس آن تماشاگر را پس زد.

Mortdecai (مردکای) – ۲۰۱۵

یک کمدی پر زرق و برق که به نظر می‌رسید ترکیبی از «پلنگ صورتی» (Pink Pnther) و «جیمز باند» (James Bond) باشد، اما به فاجعه‌ای هنری و تجاری تبدیل شد. فروش جهانی زیر ۵۰ میلیون دلار در برابر بودجه‌ای حدود ۶۰ میلیون داشت. 

چارلی مردکای (جانی دپ)، یک دلال آثار هنری عجیب‌وغریب و از طبقه اشراف بریتانیا، درگیر ماجرای یک نقاشی گمشده می‌شود که رمز گنج نازی‌ها را در خود دارد. ترکیبی از طنز تهی، لهجه تصنعی جانی دپ، و داستانی بی‌جهت باعث شد فیلم نه تماشاگر بخنداند و نه منتقد را راضی کند.

Dark Shadows (سایه‌های تاریک) – ۲۰۱۲

همکاری تکراری با تیم برتون دیگر جواب نداد. ترکیب کمدی، ترس و گوتیک به‌جای جذب مخاطب، آنها را سردرگم کرد. 

بارناباس کالینز (جانی دپ)، یک نجیب‌زاده‌ قرن ۱۸ که توسط جادوگری به خون‌آشام تبدیل شده، دو قرن بعد از قبر برمی‌خیزد و با نسل جدید خانواده‌اش در دهه ۱۹۷۰ روبرو می‌شود. فیلم در تلاش برای ترکیب کمدی سیاه با تم‌های گوتیک برتون‌وار بود، ولی در اجرا سردرگم و بی‌هدف ظاهر شد.

Alice Through the Looking Glass (آلیس در آن‌سوی آینه) – ۲۰۱۶

دنباله‌ای که بدون تیم برتون ساخته شد و باوجود حضور ستارگان، در گیشه شکست خورد. بازی جانی دپ به‌عنوان شخصیت مد هتر دیگر تازگی نداشت. 

آلیس به سرزمین عجایب بازمی‌گردد تا گذشته مد هتر (جانی دپ) را نجات دهد. او با زمان (ساشا بارون کوهن) مبارزه می‌کند و در این مسیر از دستگاهی برای سفر در زمان استفاده می‌کند. این دنباله بیشتر به جلوه‌های بصری متکی بود تا روایت یا عمق شخصیت‌ها، و در نبود تیم برتون، روح نسخه نخست از بین رفته بود. 

The Tourist (توریست) – ۲۰۱۰ 

توریست درحالی‌که فروش نسبتاً بالایی داشت، اما منتقدان فیلم را به‌شدت کوبیدند. داستان کند، بازی‌های سرد و نبود شیمی بین جانی دپ و آنجلینا جولی، باعث شد فیلم نامزد چندین جایزه‌ تمشک طلایی شود. 

فرانک (جانی دپ)، یک معلم آمریکایی، به طور اتفاقی در قطار با زنی مرموز به نام الیز (آنجلینا جولی) آشنا می‌شود. او بی‌آنکه بداند چرا انتخاب شده، درگیر یک بازی خطرناک بین پلیس، گانگسترها و مردی با هویتی پنهان می‌شود.

The Ninth Gate (دروازه نهم) – ۱۹۹۹ 

این فیلم با ایده‌ای جالب درباره کتاب‌های شیطانی و شیطان‌پرستی، به‌خاطر روایت کش‌دار و پایان مبهمش مورد انتقاد قرار گرفت و نتوانست با مخاطب ارتباط برقرار کند. 

دین کورسو (جانی دپ)، متخصص کتاب‌های نایاب، مأمور بررسی اصالت کتابی شیطانی می‌شود که گفته می‌شود توان احضار شیطان را دارد. جست‌وجوی او در اروپا با اتفاقات مرموز و قتل‌هایی تاریک همراه می‌شود.

City of Lies (شهر دروغ‌ها) – ۲۰۱۸ 

به‌خاطر مسائل حقوقی جانی دپ و درگیری‌های رسانه‌ای، اکران فیلم شهر دروغ‌ها بارها به تعویق افتاد و در نهایت با کمترین تبلیغات ممکن عرضه شد. منتقدان هم فیلم را یک داستان جنایی خسته‌کننده دانستند. 

راسل پول (جانی دپ)، کارآگاه پلیس لس‌آنجلس، دهه‌ها پس از قتل‌های مشکوک توپاک شکور و ناتوریوس B.I.G. هنوز درگیر کشف حقیقت است. او با یک روزنامه‌نگار همکاری می‌کند تا پرده از فساد سیستماتیک پلیس بردارد.

Yoga Hosers (یوگا هوزرز) – ۲۰۱۶ 

کمدی بی‌معنا و سلیقه‌ای با هیولاهایی بی‌مزه که تقریباً هیچ منتقدی آن را جدی نگرفت. یوگا هوزرز یکی از بدترین فیلم‌های دهه از دیدگاه Rotten Tomatoes است. 

دو دختر نوجوان کانادایی (یکی از آن‌ها دختر واقعی دپ است) که در یک فروشگاه کار می‌کنند، باید با موجوداتی شیطانی و خنده‌دار که از سوسیس ساخته شده‌اند و نازی هستند، مبارزه کنند. جانی دپ در نقش کارآگاهی عجیب به آن‌ها کمک می‌کند.

Waiting for the Barbarians (در انتظار بربرها) – ۲۰۱۹ 

درامی اقتباسی از رمان جی. ام. کوتسی که باوجود حضور بازیگران بزرگ، بسیار کند، بی‌هیجان و مبهم بود. اکران محدود و بی‌سروصدای آن باعث شد تقریباً کسی آن را نبیند. 

یک قاضی در شهری مرزی در امپراتوری خیالی، تلاش می‌کند از ظلم ارتش به مردم بومی جلوگیری کند. ورود یک افسر ظالم (با بازی جانی دپ) نظم را برهم می‌زند و مفاهیم قدرت، خشونت و وجدان را به چالش می‌کشد.

منبع