فرارو- بر اساس بیانیه منتشر شده از سوی وزارت اطلاعات، بخشی از اسناد ربوده و منتقل شده اسرائیل به ایران، مربوط به حوزه موشکی طرف مقابل است. اسنادی که به شرط وجود و راستی‌آزمایی، می‌توانند تاثیر زیادی بر برنامه موشکی جمهوری اسلامی بگذارند.
به گزارش فرارو، اسرائیل در حوزه‌های مختلف نظامی از سطح تاکتیکی تا راهبردی، همکاری‌های گسترده تحقیقاتی و صنعتی با شرکت‌ها و مراکز تراز اول در کشورهای غربی دارد. با توجه به نوع درگیری ایران و اسرائیل، این اسناد در حوزه‌های آفندی و پدافندی در تهران مورد بهره‌برداری قرار خواهد گرفت. به خصوص اگر به طور مشخص اسناد مربوط به دو شرکت تسلیحاتی رافائل و IAI (صنایع هوافضای اسرائیل) در میان این داده‌ها وجود داشته باشد.
ارتقای برنامه موشکی ایران
اسرائیل در پروژه موشکی خود نیز ارتباط تنگاتنگی با بهترین شرکت‌های تسلیحاتی جهان دارد. به غیر از تمام تسلیحات تاکتیکی در انواع مختلف، آن‌ها پروژه استراتژیک جریکو را پیش می‌برند. پروژه‌ای که اطلاعات بسیار اندکی درباره آن وجود دارد و در زمره موشک‌های بالستیک با قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای قرار می‌گیرد.
این اطلاعات نشان می‌دهد پروژه جریکو که از دهه ۱۹۶۰ با همکاری شرکت فرانسوی داسو آغاز شده، تا کنون به سه نسخه عملیاتی و یک نسخه آزمایشی رسیده است.
اطلاعات حاکی از آن است که جریکو – ۱ مربوط به دهه ۱۹۷۰ با بردی بالغ بر ۵۰۰ کیلومتر ساخته و در دهه ۱۹۹۰ بازنشسته شد. جریکو – ۲ که در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ در دست توسعه بود و جایگزین نسخه ۱ شد، بر اساس گزارش سال ۲۰۲۱ موسسه IISS (موسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک) بردی بین ۱۵۰۰ تا ۳۵۰۰ کیلومتر داشت و دقت آن نیز افزایش یافت. جریکو – ۳ مربوط به به دهه ۲۰۰۰ است و گزارش‌ها نشان می‌دهد که در سال‌های ۲۰۰۸، ۲۰۱۱، ۲۰۱۳، ۲۰۱۹ و احتمالا ۲۰۲۰ آزمایش شده است.
کارشناسان تخمین می‌زنند که جریکو – ۳ بردی بین ۴۸۰۰ تا ۶۵۰۰ کیلومتر دارد. خانواده جریکو می‌تواند سرجنگی با وزن ۱ تن را حمل کند که در نسخه هسته‌ای، به ۷۵۰ کیلوگرم می‌رسد. در صورتی که برد ۶۵۰۰ کیلومتر برای جریکو ۳ را در نظر بگیریم، این موشک در دسته موشک‌های قاره‌پیما (ICBM) قرار می‌گیرد. برد پایین ۵۵۰۰ کیلومتر آن را در گروه موشک‌های میان‌برد (IRBM) می‌گذارد. بر اساس اخبار تائیدنشده، نسخه ۴ موشک جریکو، همچنان در شرکت صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) تحت تحقیق و توسعه است و بردی بیشتر از ۱۰ هزار کیلومتر برای آن تخمین زده می‌شود.
اسناد پروژه‌های موشکی اسرائیل می‌تواند تاثیر زیادی بر برنامه موشکی ایران بگذارد. همانطور که دسترسی به تکنولوژی پهپادهای آمریکایی در دهه ۹۰ توانست برنامه پهپادی ایران را چند پله پیش ببرد.
تقویت حوزه پدافندی خودی
بخش زیادی از سیستم‌های دفاع هوایی جهان، در حال حاضر بر برنامه‌های موشکی استوار هستند. کشورها در حوزه آفندی در تلاش برای عبور از سیستم‌های شناسایی و رهگیری و در حوزه پدافندی نیز در پی انهدام پرتابه‌های دشمن هستند. با توجه به تجهیزات اسرائیل در حوزه هوایی و همچنین قدرت موشکی ایران و نقش خاص این نوع از جنگ‌افزار در دکترین نظامی کشور، این دو حوزه اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.
اسرائیل چند نوع موشک هوا به هوا، هوا به سطح و بمب‌های هدایت‌شونده و سقوط آزاد خاص و پیشرفته مانند Wind demon، Sparrow، Rampage و Spice در اختیار دارد که می‌توانند در میان اولویت‌های پدافندی ایران باشند. بعضی از این تسلیحات ساخته یا توسعه‌یافته در اسرائیل هستند؛ یا توسط شرکت‌های تسلیحاتی آمریکایی ساخته شدند. دستیابی به اطلاعات این تسلیحات، می‌تواند ایران را در روزآمد کردن سیستم‌های پدافندی خود جلو بیاندازد. همچنین دستیابی به اطلاعات سامانه‌های پدافندی اسرائیل در کنار موشک‌های آنان، به این روزآمدی کمک می‌کند.
عبور از سامانه‌های ضدموشک
اسرائیل با توجه به شرایط خاصی که دارد، اهمیت زیادی برای پروژه‌های پدافندی قائل است. آن‌ها سیستم‌های پدافندی چندلایه پیشرفته‌ای استفاده می‌کنند که بخشی از آن‌ها مانند پاتریوت تماماً آمریکایی هستند و برخی دیگر مانند پیکان یا فلاخن داوود، به صورت مشترک توسط آمریکا و اسرائیل توسعه داده شدند؛ سیستم‌هایی که کم آسیب‌پذیری ندارند. در صورتی که اسنادی از این پروژه‌ها به دست ایران افتاده باشد، می‌تواند در روزآمدسازی و رفع نواقص موشک‌های ایرانی برای مقابله با سامانه‌های ضدموشکی موثر واقع شود.
نظرات کاربران